“ความลึกของปรัชญาแห่งความสุข …ขงจ้ือสอนอะไร” คุณรู้ไหม

เอาเรื่องนี้มาเล่า จากที่ผมไปเที่ยวเมืองจีน และได้ไปเมืองบ้านเกิดของ “ขงจื้อ” (ลัทธิ Confucious) คือตอนฟังไกล์อธิบายถึงความเป็นมาของขงจื้อ (ก็ฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ..อย่างที่ทุกคนรู้กันว่า English ที่มี Chinese accent หนักๆ มันฟังแล้ว ชวน งง เพียงใด) ..สรุปกลายเป็นจุดกระตุ้นให้ผมอยากรู้เรื่องแก่นคำสอนของขงจื้อ

“ขงจื้อ” จริงๆถ้าใครดูหนังที่ โจวเหวินฟะ แสดงจะเห็นได้ว่า ชั่วชีวิตของขงจื้อ ไม่ได้รุ่งโรจน์ จะเป็นเหมือน นักปราชญ์ที่ตกอับด้วยซ้ำ ..เพราะคำสอนของขงจื้อ ที่เข้ามามีบทบาทต่อการเรียนการสอนของประเทศจีน กลับเป็นช่วงหลายร้อยปีหลังจากที่เขาตายไปแล้ว

“ผมได้ไปเหยียบบ้านของขงจื้อ!!”..ไง หรูไหม…หุ หุ เขาบอกว่าปัจจุบันทายาทที่สืบเชื้อสายตรง ยังมีชีวิตอยู่ แต่เขาไม่ได้อยู่ในเมืองจีนแล้ว “อาจจะเซ็งเป็ด หรือ เบื่ออะไรบางอย่าง…กั๊ก กั๊ก ..(ถามถึงปู่ทวดกูอยู่ได้ ไม่เห็นมีใครสนใจตัวกูเลย ..เซ็งเป็ด!! งั้นก็ไปจากเมืองจีนให้รู้แล้วรู้ลอดไป…หุ หุ ) (ขำ ขำ นะ หลานขงจื้อเขาไม่ได้พูดนะ ผมพูดเอง..อิ อิ)

วิ่งไปไกล กลับมาที่คำสอนของ “ท่านขงจื้อ” คือ ท่านจะสอนถึงหลักของธรรมชาติ ที่อิงกลับทางสายกลาง นั่นคือ “มนุษย์ทุกคนจริงๆมีกรรมเป็นของตนเอง ทำให้แต่ละคนเกิดมาต่างกัน" (เพราะชีวิตมันคือความทุกข์อยู่แล้ว เพียงแต่ทุกข์ มากทุกข์น้อย เท่านั้น “คนเราชอบไปมองนึกว่า คนอื่นมีความสุข” จริงๆมันไม่ถูก คุณไปตัดสินแทนคนอื่นไม่ได้ บางคนดูดี ดูหรู รวย แต่ข้างในทุกข์ระทม ..จริงๆความสุข กับ ความรวยมันไม่ใช่ของคู่กัน ..คุณนึกดีๆ)

--โอเค.. “การใช้ชีวิตอย่างทุกข์น้อยที่สุด ก็คือการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายที่สุด(ทางสายกลาง) คือมีคนมากมายที่พยายามดิ้นรน เปลี่ยนสถานะของตัวเอง เช่น บางคนเกิดเป็นมด แต่อยากเป็นช้าง “โอเค อาจไปถึงได้ แต่มันไม่ ยั่งยืนหรอกครับ” ..จริงๆผมไม่ได้พูดให้ท้อ เพียงแต่ คนที่ดิ้นรนขึ้นที่สูงมากๆ รวยมากๆ มีอำนาจมากๆ ..ท้ายสุดมันหนีไม่พ้น หลักธรรมชาติของทางสายกลางที่จะดึงคุณกลับลงมา ดังนั้น ยิ่งฉีกสูง ตกยิ่งเจ็บ (สิ่งพวกนี้เราเรียนรู้ได้จากเมืองไทยนี่เอง มีให้เห็น!!)

ดังนั้น ความสุขที่สุด ตาม “ขงจื้อ” ก็คือการทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด --ฟังดูดี แต่มันก็ขัดกับ Greed ของมนุษย์อยู่ดี อย่างประเทศอเมริกาเป็นประเทศที่เสรี ที่คนพยายามเปลี่ยนสถานะของตัวเองมากที่สุด จึงกลายเป็นว่า “คนอเมริกาเป็นเศรษฐีที่เจ็บปวดในจิตใจที่สุด" จึงไม่แปลกที่เราจะเห็น เศรษฐีอเมริกาท้ายสุด ก็บริจาคกลับคืนสังคมอยู่ดี นั่นเพราะท้ายสุด เขาก็เข้าใจว่า จุดมุ่งหมายชีวิตแท้จริงของเขาคืออะไร (ประเด็นนี้ใครอยากรู้ลึกๆ คุณไปถาม คุณ วิกรม “ผมจะเป็นคนดี” ท่านจะให้ความกระจ่างต่อประเด็นนี้ได้ดีมาก)

..เอาเป็นว่า ท้ายสุดชีวิตเรา ก็คือ “ตัวเราเป็นผู้กำหนดเอง” คนที่อยากขึ้นสูง ก็ทำได้ แต่ก็ต้องเข้าใจ และทำใจให้ได้” …เส้นทางนี้ เศรษฐี self made ทุกคน “ต้องผ่าน”…(สิ่งเหล่านี้ ความคิดเหล่านี้ ไม่ได้สืบทอดได้ทางสายเลือด “พ่อส่งให้ลูกไม่ได้ ถึงแม้ตัวเงินจะส่งได้ก็ตาม”)
ชีวิตนี้ “คุณเลือกเอง!!”

(ปล. ใครว่างช่วย Vote "Blog"--ให้ผมด้วยครับ ใกล้จะตัดสินเข้ารอบแล้วอีกนิดเดียว!!..(คลิ๊กที่ link ทางด้านขวามือ)-- ยังเหลืออีก 3 วันสุดท้าย"ขอบคุณครับ")