ทำไมเศรษฐีต้องพาลูกไปเรียนว่ายน้ำ

คุณเห็นไหมว่าเดี๋ยวนี้ เศรษฐีมักพาลูกไปเรียนว่ายน้ำ “ก็เพราะเขาอยากให้ลูกว่ายน้ำเป็นน่ะซิ…หุ หุ” ..สมัยก่อนเมื่อสัก 60 ปีก่อน เมืองไทยยังล้าหลังอยู่มาก ตอนนั้นแต่ละคน ปากกัดตีนถีบ แต่เผอิญสมัยนั้นมันวัดกันที่ความอึด พอดีคนจีนเขาลำบากกว่า ส่วนคนไทยเกิดมาก็ในน้ำมีปลาในนามีข้าว ..คนจีนก็เลยอึดกว่า --- ในที่สุด คนจีนก็ก้าวเข้ามาเป็น นักธุรกิจ เจ้าสัวใหญ่ และครอบครองตลาดบ้านเราตราบจนทุกวันนี้

ถึงเวลานี้ ก็เข้าช่วงที่ เศรษฐีเหล่านี้เริ่มวางมือ และพยายามส่งต่อกิจการที่ตนเองสร้างมา เรียกว่า Pass on the Legacy อย่างที่ฝรั่งเขาเรียกนี่แหละ ..แต่ประเด็นปัญหามันก็เกิดขึ้นแล้ว คือ ลูกเศรษฐีนี่เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ต้องปากกัดตีนถีบเหมือนอย่างเศรษฐี ดังนั้น “ความอึด” มันคนละชั้นกัน

ในอีกด้านนึง ลูกคนไทย ที่ไม่รวย กลับต้องดิ้นรนสู้ชีวิต พยายามกดความขมขื่น คือ สมัยก่อนปู่เป็นถึง “เจ้าพระยามีที่นาหลายร้อยไร่” มารุ่นพ่อหายหมด เพราะเผอิญลูกๆปู่ไม่ได้แข่งกันทำมาหากินเหมือน คนจีน แต่กลับแย่งสมบัติกัน เหมือนในละครน้ำเน่าที่เราชอบดูกันนี่แหละ ..สรุปปู่เป็นถึงพระยา แต่หลานต้องมาปากกัดตีนถีบ (แต่โชคดีหน่อยที่หลาน ยังมีการศึกษาที่ดี เพราะทุกคนยังไงก็พยายาม ส่งเสียให้จบนอกให้ได้ อย่างน้อยก็ปริญญาโทวะ)

แล้วไงต่อ .. “เรื่องราวของ หนุ่มการศึกษาดีผู้ดีเก่า กับ ลูกเจ้าสัวผู้รับช่วงกิจการหลายพันล้าน --คุณว่ามันจะจบอย่างไร”
มาดูตัวละครแรก “หนุ่มการศึกษาดีผู้ดีเก่า” ตอนนี้ถ้าดูๆ กำลัง Struck อยู่ในการเป็น White Collar อยู่ ซึ่งกำลังสงสัยว่า “กูไปเรียนนอก ผลาญค่าเรียนไปเป็นล้าน ตอนนี้มาทำงาน ถ้าดูจากเงินเดือน คงประมาณว่าทำจนเกษียณยังไม่ได้ค่าเรียนเลย (จะทำยังไงดีวะ)” ..เผอิญมีคนมาขอซื้อที่ดินเก่าของ หม่อมแม่ “คุณว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างไรต่อ เขาจะขายหรือไม่”

มาดูอีกตัวละคร คือ ลูกเจ้าสัว ซึ่งส่งไปเรียน การศึกษาดีเช่นกัน (ส่วนมากจบ U ดังในเมืองนอกซะด้วย “พ่อฝากน่ะ..หุ หุ”) เอาเป็นว่า ชีวิตมันช่างง่ายเหมือนปูพรม (ในที่สุด ความเป็นจริงก็เริ่มปรากฏ เมื่อชีวิตประดุจเจ้าชายบนทางสายไหม ต้องเข้ามารับช่วงกิจการจาก เศรษฐี) “คุณว่ากิจการ จะรุ่งไหม (ทำไมล่ะ)”

เผอิญวันก่อนผมไปเจอท่านเศรษฐีคนนึง (ไม่ขอออกนาม) ท่านบอกผมว่า “เฮ้อ!!ไอ้ภาววิทย์ เอ๋ย!! อั๋วว่า อั๋วลืมคิดไปอย่าง ..อั๋วลืม พา อาตี๋ มันไปเรียนว่ายน้ำตอนเด็กๆ ไม่งั้นมัน คงไม่เหนื่อยถึงเพียงนี้…” ผมก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า สิ่งที่เศรษฐีกล่าวมันซ่อนด้วยความหมายที่ ลึกซึ้งนัก

คุณเคยเห็นคนว่ายน้ำไหม ถ้าคุณสังเกตุคนที่ว่ายน้ำเป็น (มันตวัดสองชึ๊บ)-- แป๊บเดี๋ยวมันก็ไปถึงอีกฝั่งแล้ว ..แต่ไอ้พวกที่ว่ายน้ำไม่เป็น มันตีน้ำ แทบตาย แต่ไม่ไปไหนเลย (นี่แหละ ที่มันเหมือนกับการทำธุรกิจ ถ้าคนที่มีประสบการณ์เขา ว่ายนิ่มๆ ..ก็ถึงอีกฝั่ง…. ส่วนพวกไม่มีประสบการณ์ ทำงานหนักแทบตาย แต่ธุรกิจกลับแย่ลง แย่ลง)

เรื่องนี้ผมคงไม่ต้องบอกถึงตอนจบ เพราะเรื่องราวมันยังดำเนินอยู่ ทั้งสองตัวละครเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นเส้นแบ่ง และข้อจำกัดของแต่ละคนที่ต่างกัน ซึ่งในสมัยเศรษฐี ข้อจำกัด ก็คือ ตำแหน่ง กับ ปากกัดตีนถีบ ดังนั้น 60 ปีให้หลัง ผลก็คือ ปากกัดตีนทีบ ได้ผันตัวเป็น เจ้าสัว

มาในยุคนี้ กลายเป็นว่า ทั้ง ลูกเจ้าสัว และ ลูกผู้ดีเก่า ต่างก็มีใจที่สู้เช่นกัน ที่ต่างมันก็คือ ประสบการณ์ , ทุน และความคิด (จริงๆ ความคิด อาจสามารถโน้มน้าวทุน หากมันเป็นความคิดที่มีพลัง ในอเมริกา New Rich ใช้ความคิดโน้มน้าวทุนจาก Angels และ Venture capital)…ผมถึงเห็น เศรษฐีตัดพ้อในเรื่องของ การเรียนว่ายน้ำ (เพราะไม่ว่า ทฤษฎีและเทคนิคการว่ายน้ำจะดีเพียงใด มันก็เป็นแค่เพียงจุดเริ่มต้น เพราะท้ายสุด ชีวิตจริง มันเริ่มเมื่อคุณ ว่ายจริงๆต่างหาก)

ความเร็วของการว่ายในยุคนี้ ผมว่าสำคัญกว่าขนาดของนักว่ายน้ำ ..แม้ว่า เศรษฐีจะมีโอกาสในการที่จะสอน วิธีว่ายน้ำให้ลูกได้ดีกว่า แต่ก็ใช่ว่า เศรษฐีผู้เป็นนักเล่นที่ดี จะกลายเป็นอาจารย์ที่เก่งกาจ ..ผมว่าเวลาเท่านั้น จึงจะเป็นเรื่องที่รอการพิสูจน์ ส่วนตัวผมเชื่อว่า ยุคนี้แต้มต่อ มันไม่ได้สำคัญเท่ากับ ตัวเราเอง --วันนี้ข้อแตกต่างกันทางโอกาสและฐานะ มันสามารถลดช่องว่างได้ด้วยปัญญา “คุณจะชนะ ถ้าคุณคิดอย่างผู้ชนะ นั่นเอง”