‘มีความรู้ มีประสบการณ์ แต่ไม่มีเงิน จะเริ่มธุรกิจยังไง’
ยุคผมไม่มีหรอกครับ VC หรือ Angel แบบว่า ‘นักลงทุนมาลงเงินให้ก่อน’ ..ไม่มีครับ !!
มีเงินหรือ 2 อย่างเท่านั้น สำหรับ ผู้กล้าที่อยากมีธุรกิจตัวเอง
1. เงินกรู ..ซึ่งมันเสี่ยงสุด เพราะ กว่าจะเก็บเงินได้สักก้อนมันยากเย็น
2. เงินกู้ ...ไม่มีธนาคารปล่อยเงินให้ Start-Up หรอกนะ เพราะ ธนาคารมีไว้ปล่อยกู้คนรวย คนมีทรัพย์สิน หรือ ลูกคนรวย ...ดังนั้น กู้ได้จาก พ่อแม่ และ เพื่อนๆ เท่านั้น
‘ใครจะยอมให้เรากู้ ถึงจะเป็นเพื่อน หรือ พ่อแม่ ก็เถอะ ...ยกเว้นว่าเราโคตรเก่ง แล้ว เรามีประสบการณ์จริงๆ ในธุรกิจที่เราจะทำ’
..แต่มันก็พอจะมีหนทางนะ !!
ใช่!! ‘เข้าไปสมัครเป็นลูกจ้าง หรือ ลูกน้อง ของคนที่ทำธุรกิจที่เราอยากจะทำ’ เพราะ หนึ่ง ได้เงิน สอง ได้เรียนรู้
จริงๆ คนที่จะเปิด Start-Up ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจอะไรก็ตาม แล้วมีโอกาสสำเร็จมากที่สุด ก็คือ ‘ผู้บริหารระดับสูง ในทุกธุรกิจ’
ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่า ‘ผู้บริหารระดับสูงในทุกธุรกิจ ส่วนใหญ่ไม่กล้ามาเปิดธุรกิจหรอก ถึงแม้ว่า เขาจะมีโอกาสสำเร็จมากที่สุด’ นั่นก็เพราะ
1. ‘ไม่คุ้มเสี่ยง’ ...ในยุคนี้ รายได้ผู้บริหารกับพนักงานทั่วไป มันจะแตกต่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะ เจ้าของบริษัท ต้องจ่ายให้มากพอ ที่จะไม่คุ้มให้ลูกน้องไปเปิดธุรกิจแข่ง
ไหนจะต้องแข่งกับ หัวหน้าอีกต่างๆ นานา ...
2. ‘ช่องว่างทางธุรกิจ’ ...ถ้าจะไปเปิดธุรกิจแข่งตรงๆ คือ ไปทำเหมือนธุรกิจเดิม อย่าทำเลย เสียเพื่อน เสียแรง และ เสียเวลา ...มีทางเดียวคือ คุณต้องเห็นช่องว่างที่บริษัทเดิมไม่อยากทำ ...เพราะ มันอาจจะไม่คุ้มที่บริษัทใหญ่จะไปจับโอกาสนั้น หรือ อาจจะเป็นว่า ผู้บริหารเดิมมองว่า ตลาดที่เรามอง ไม่น่าสนใจ
3. ‘ความบ้า’ ...ถ้าเดิมเราเป็นผู้บริหารอยู่แล้ว ก็แปลว่า ชีวิตดี มีเงิน มีความมั่นคง ในระดับนึงอยู่แล้ว ...การที่จะกล้า ทุบหม้อข้าวตัวเอง แล้วไปเริ่มธุรกิจใหม่ ในช่องว่างที่เราเห็นต่างจากคนอื่น ต้องอาศัยความบ้า ที่มากพอ
สรุป ‘เราเลยไม่ค่อยเห็น ผู้บริหารออกมาเปิดธุรกิจ Start-Up ทั้งที่เขาเป็นกลุ่มคนที่น่าจะมีโอกาสสำเร็จมากที่สุด’
....ถูกต้อง !! โอกาสนี้ มีไว้คนบ้าอย่างเราเท่านั้น ...เราไม่อะไรจะเสีย ...จริงๆ เราไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ ...เราจึงกล้าพอที่จะทำ
ณ วันที่ผม ตัดสินใจ ขับรถขึ้นไปดูร้านอาหาร ที่ประกาศขายในราคาไม่แพง ที่เมืองริมทะเล ที่ต้องขับรถ ห่างจากมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนก็ประมาณ 6 ชั่วโมงเห็นจะได้
‘รู้ทั้งรู้ ว่า ถ้าร้านมันดี คงไม่มีใครอยากขายถูก’
‘รู้ทั้งรู้ว่า มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่เราจะเรียนไปพร้อมกับเปิดร้านอาหาร ที่อยู่ห่างไป 6 ชั่วโมง ..มันแทบจะเป็นไปไม่ได้’
แต่ผมก็ยังดันทุรัง !!
ผมหยิบเงินค่าเทอม จ่ายให้กับเจ้าของร้าน แล้วบอกเขาว่า ‘นี่คือ มัดจำครับ ...เดี๋ยวผมจะหาเงินส่วนที่เหลือมาจ่ายพี่ครับ!!’
...ผมตัดสินใจ ตีตั๋วเครื่องบิน กลับเมืองไทยทันที เพื่อที่จะไปคุยกับพ่อ
ทันทีที่เจอพ่อ ผมพูดว่า ...
‘พ่อครับ ..ผมเอาเงินค่าเรียนไปจ่ายค่ามัดจำซื้อร้านอาหาร !! ....(นั่งคุยกับพ่ออยู่ 2 ชั่วโมง) ...พ่อตัดสินใจให้ผมยืมเงิน’ ...แล้วบอกผมว่า ‘เรียนให้จบนะ !!’
(อันนี้ไม่แนะนำให้ใครทำตาม เพราะ เมื่อมองย้อนไป มันงี่เง่าโคตรๆ ...ถ้าผมเป็นพ่อ คงบอกว่า มึงไปแก้ปัญหาเอง)
ผมรีบบินกลับไปเจอเจ้าของร้าน แล้วจ่ายเงินที่เหลือ จากนั้น ก็ขอให้เขาอยู่ช่วยสักเดือน พร้อมกับขอให้เขาช่วยหาคนมาเป็นลูกมือ
ระหว่างนั้น ผมก็กลับไปจัดการเรื่องตารางเรียน ให้สามารถเรียนใน 2 วัน ผมจะได้มีเวลา 5 วันไปดูร้าน
ช่วงที่ผมมาเรียน ก็เริ่มฝึกลูกน้อง ให้ทำอาหาร โดยมีเจ้าของร้านเดิมคอยช่วย
ลองเดาซิครับว่า ‘ชีวิตของผมหลังจากนั้น มันเกิดอะไรขึ้น ?’
- ต้องขับรถ 6 ชั่วโมงมาเรียนหนังสือ 2 วัน แล้วรีบขับกลับไปดูร้านอาหาร
- ต้องอดนอน เพราะ ร้านอาหารเป็นธุรกิจที่หนัก ...แล้วต้องแบ่งเวลาอ่านหนังสือเรียน ...คำสัญญากับพ่อ ที่ว่า ‘แพ้ทต้องเรียนให้จบนะ!!’
....
ผมเริ่มเหนื่อยล้า แล้วก็คิดว่า ‘ทำไมชีวิตกรู ถึงแย่ขนาดนี้ !!’
เฮ้ย !! กรูทำอะไรอยู่วะเนี่ย ...เรียนก็จะไม่ไหวแล้ว ...งานก็โคตรหนัก ...แล้วถ้าเรียนไม่ผ่าน Visa นักเรียนก็จะอยู่ต่อไม่ได้ ...เงินก็ลงไปแล้ว จะเอาเงินมาคืนที่บ้านยังไง
ทำไง ดีวะ ....ทำไมชีวิตเราถึงได้แย่ขนาดนี้ ?
...ฮ่า ฮ่า มองย้อนกลับ นี่มันคือ เรื่องของเด็กโง่ คนนึง มีฝัน อยากสำเร็จ แล้วก็มีลูกบ้า ..แต่มันทำตัวเอง ผูกชีวิตตัวเอง ให้ไปถึงทางตัน ...ตลกจริงๆ ..555
#ภาววิทย์กลิ่นประทุม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น