หลายคนคงนึกว่า "ผมเป็นอาจารย์" แล้วจะได้ความรู้อะไรจาก "นักเรียน"
จริงๆ คุณทราบไหมว่า ทุกครั้งที่อาจารย์สอน ..อาจารย์ก็เรียนไปด้วย แต่เป็นการเรียน ที่อยู่คนละจุดกับนักเรียน ...หลายครั้งที่ผมเรียกนักเรียนขึ้นมาบนเวที แล้วถามว่า
"ตอนนั้งที่เก้าอี้แล้วฟังผม ...เทียบกับเวลานี้ น้องขึ้นมาจับไมค์บนเวที แล้วมีสายตาอีกเป็นร้อยๆ คู่ ที่จ้องมองน้องด้วยความตั้งใจ ...ความรู้สึกมันแตกต่างกันอย่างไร ?"
"โอ้โห!! มันตื่นเต้นมากครับพี่" (ส่วนใหญ่คนที่ผมเรียกขึ้นมาบนเวที โดยเฉพาะเวทีที่ใหญ่ คนนั้นจะตื่นเต้นและค่อนข้างสั่น)
คุณรู้ไหมว่า ผมทำแบบนั้นเพื่ออะไร ?
(ภาววิทย์ มันทำแบบนั้น ทำไมวะ ...มันย่างสด คนฟังชัดๆ)
จริงๆ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลย ...สาเหตที่ผมทำแบบนั้น คือ ผมอยากท้าทายการเรียนรู้ของคนไทย อยากท้าทายสิ่งที่นักเรียนเคยเรียนๆ กันมา
ผมเองตั้งแต่เด็กจนโต เป็นคนที่กลัวเวทีเป็นชีวิตจิตใจ ..ในห้องเรียนผมไม่เคยกล้ายกมือถามอาจารย์เลย ..เรื่องพูดหน้าชั้นไม่ต้องถาม โคตรกลัว เกลียดสุดๆ -- คุณรู้แบบนี้คงแปลกใจว่า ทำไมวันนี้ผมกล้าพูดกับคนเป็นพันๆ คน ..เดี๋ยวนี้ คนจะให้ไมค์ผม ต้องคิดหนัก เพราะกลัวผมไม่คืนไมค์ ...555
โอเค ที่ผมเล่าเรื่องนี้ เพราะ อยากจะแชร์ความรู้สึกของ "ทายาทธุรกิจ" ที่วันนี้ได้รับกิจการมาจากพ่อแม่ ..ซึ่งสิ่งที่เขากลัวเหมือนๆ กัน ก็คือ "เขากลัวว่าจะทำธุรกิจพ่อแม่พัง" ...แต่รู้หรือไม่ว่า "ยิ่งกลัว ยิ่งพัง" ...ทายาทธุรกิจที่รับกิจการด้วยความกลัว มันเหมือนการันตีความเจ๊ง ของกิจการพ่อแม่แบบ 100% ...คุณคิดดูนะ ...พวกทายาทธุรกิจที่กลัว เขาจะไม่กล้าคิดนอกกรอบ ไม่กล้าทำอะไรใหม่ๆ ...ยิ่งโลกปัจจุบันที่เข้าสู่ยุค Nokia Effect ที่ต้องการวิธีคิดนอกกรอบ ยิ่งทำให้ธุรกิจเขาไม่สามารถปรับตัว ทำสิ่งเดิมๆ และ รอวันเจ๊งแบบ Nokia นั่นเอง
ทางแก้ คือ อะไร ?
ทางแก้ง่ายมาก "ขึ้นมาบนเวทีซิ" ...ที่ผมเรียก นักเรียนขึ้นมา เพราะ ต้องการให้เขา ลุกออกมาจาก Comfort Zone ให้มาเรียนรู้ว่า "การกล้าที่จะออกมาจากจุดที่เราคิดว่าปลอดภัย มันไม่ได้ยาก แถมมันเปิดโลกทัศน์ให้เราเห็นอะไรที่เราไม่เคยเห็น"
คนที่เก่ง ก็คือ คนที่ลุกออกมาจาก Comfort Zone ของตัวเองตลอดเวลา ...ทำให้เขามีความกล้า รู้กว้าง รู้ลึก เข้าใจโลก
นี่แหละปัญหา ทายาทธุรกิจ "ยิ่งกลัว ยิ่งแย่"
..."จงกล้า!!" ...มา ไอ้น้อง ขึ้นมายืนบนเวทีกับพี่ !!
ไม่มีความคิดเห็น:
โพสต์ความคิดเห็น