‘ชีวิตและความหมาย ตลอดเส้นทางที่เดิน’ …ที่ยังไม่มีข้อสรุป (และก็ไม่น่าจะพบข้อสรุป) …เออ !! ก็แค่จดไว้เฉยๆ แค่นั้นแหละ
มีคนพูดว่า ‘คนเราเกิดมาเพื่อค้นหาความหมายของชีวิต’ …งง แพล๊บ …เออ!! แล้วถ้าไม่มีความหมาย แล้วมันไม่ใช่ชีวิตหรืออย่างไร ?
‘ก็ไม่ใช่นะ’ …เอาตรงๆ ผมว่า บางครั้งเราก็มีบางช่วงเวลาที่เรา ‘เดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้คิดอะไร ..บางทีมันก็สงบจิตสงบใจเหมือนกัน’
1. ‘วัยเด็ก ที่เป้าหมายและความหมายถูกคนอื่นกำหนด’ …เป็นช่วงที่เรายังไม่รู้จักตัวเราเองเท่าไหร่ ก็เลยพยายามวิ่งตามสิ่งที่คนอื่นกำหนด โดยเฉพาะ พ่อแม่ และ ผู้ใหญ่
2. ‘วัยรุ่น ที่เราเริ่มเรียนรู้จากสังคม’ ..เราเริ่มรู้ว่า จริงๆ เราทำอะไรได้ อะไรคือข้อจำกัด …มันก็มาถึงทางแยก หรือ ทางเลือกที่เราจะต้องเลือกความหมายในแบบของเรา ซึ่งผลลัพธ์มักจะคือ ความเจ็บปวดจากการได้รู้ว่า โลกมันไม่ได้หมุนรอบตัวเรา
3. ‘วัยทำงานเริ่มต้น’ ..เราเริ่มรู้จักโลกและสังคมมากขึ้น เรารู้ว่าเราเป็นแค่กลไกเล็กๆ ที่หมุนรอบคนที่สำคัญกว่า เช่น รุ่นพี่ หัวหน้า ลูกค้า คู่แข่ง
4. ‘วัยวิกฤตกลางคน’ …หลังจากสำเร็จและผิดพลาดมาพอสมควร เราจะเริ่มตกผลึก …เราจะเริ่มทำเพื่อตัวเองจริงๆ มากขึ้น แคร์คนอื่นน้อยลง
5. ‘วัยสะท้อน และค้นหาความหมาย’ …ถ้าก่อนหน้านี้ เราค้นหาวัตถุ ..พอถึงวัยนี้เราจะเริ่มค้นหาความหมาย และพบความจริงที่ว่า …ความหมายมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในทุกช่วงเวลา ไม่หยุดนิ่ง
6. ‘วัยตกผลึก และการส่งต่อ’ …เมื่อค้นหาความหมายมากพอ ก็จะพบว่า ทุกอย่างมันไม่ได้มีความหมาย …การปล่อยวางความหมายเป็นเรื่องยาก เพราะ เราใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อค้นหามัน’
อ้าว!! แล้วคนยิ่งใหญ่ที่มีความหมายต่อโลกมนุษย์และคนอื่น …เขาก็จะพบว่า ยิ่งเขามีความหมายต่อคนอื่นมากแค่ไหน มันก็ยิ่งไร้ความหมายต่อตัวเขาเองมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้น …เราก็ยังคงสนุกกับการหาความหมายในชีวิตของเราต่อไป
#ภาววิทย์กลิ่นประทุม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น